od jakiegoś już czasu…

..noszę w sobie, w swoim jestem rozmowę z „kinem” dnia.. wieczorem, kładąc się spać, po modlitwie, przed lub w trakcie, albo zapominając o niej zupełnie, chcąco-niechcący łączę się z własnym sercem.. jeśli zapomnę, ono i tak obudzi. Serce nie zapomina, że jest w moim ciele.. moje ego zapomina czasem, że jest przeniknięte sercem.. serce ze snu budzi i przypomina, że jest :))

Nieskładnie może wyjaśniłam, że chodzi mi o rachunek z sumienia, z własnego czegoś-tam co nas spotkało w ciągu dnia.. z przebudzenia, a wcześniej myśli przed snem.. z tego, co nas spotkało i z jaką naszą postawą stanęło twarzą w lustro.. z tego, co przed, co po, co w międzyczasie..

Na ile szczerze potrafię pogadać z naszym „kinem”? a bo ja wiem?? …i jeszcze pytanie – czy za tym „kinem” widzę Krzysia K, czy swoją własną twarz? a jeśli swoją, to którą założyłam maseczkę na ten dzień – na szczęście? a może na nie-szczęście?

Jakkolwiek by było, albo i nie.. może nad naszym „Krzysiem dnia” bardzo warto zastanowić się…

jeśli Pan Gospodarz pozwoli 😉

Serdeczne dobranoc :*