Życie w umyśle prowadzi do… widzimy wszędzie dokoła do czego… 😉 umysł widzi to co na zewnątrz i na tym się koncentruje – na wyzwaniach i zadaniach do realizacji i tu się wszystko rozbija… bez czucia, zasilania z serca umysł wpadnie na drzewo jak dzik na sosnę 😉 Z kolei samo serce będzie tylko rozmemłane, rozmarzone… niekonkretne… tylko równowaga tych dwóch, aspektów męskich i żeńskich prowadzi do dobrego, do Domu. A my…. jesteśmy przyzwyczajeni do życia umysłem… było to potrzebne, ok, rozumiem ale chyba już… „dość tej ciuciubabki” że tak zacytuję Klasyka 😉